De weg naar Valencia.

Voor vele Laaglanders en Trenaragebruikers is de marathon van Valencia ook dit jaar weer hét najaarsdoel. Ook voor mij, en zelfs de 3e op rij daar in Spanje. Niet bijster origineel, maar wel leuk. Pintxos smullen bij Sagardi, ronddwalen in de Mercat Central, genieten van de gebouwen van Calatrava: je moet geen moeite doen om mij te overtuigen.

Wat al meer overtuigingskracht kost: de voorbereiding op die marathon. Het blijft een hele opgave om als ‘amateur’ gedurende 3 à 4 maanden die extra trainingsinspanningen te leveren. Je moet tijd vinden en dat lukt enkel door te reorganiseren. En een training skippen omdat de goesting ontbreekt is eigenlijk not done. Nee, die marathon is letterlijk het tipje van de ijsberg. Het zwaarste werk, daar zijn we nù mee bezig.

Flashback naar maandag 5 augustus.

De weken voor die 5e augustus vroeg ik me af of ik wel beter kon doen dan in 2018. Met 2u43 als eindresultaat leek me dat gewoon érg moeilijk. Ik draaide toen gemiddeld iets meer dan 75km per week en dat leek toch echt wel ‘limiet limiet’ te zijn met één hoofdjob, twee bijberoepen - waaronder deze fantastische app! ? - en één loopcriterium. Maar de Vlamingen onder de lezers weten waarschijnlijk nog wat er die maandag gebeurde: Bjorg Lambrecht kwam om tijdens een rit in de Ronde van Polen. Een jonge kerel die zijn droom beleefde, liet het leven door een noodlottige val. Hij moest maar 0,1kmh sneller gereden hebben of 2m meer naar het midden en het was niet gebeurd. Dat het leven van zo’n toevalligheden afhangt, daar breek ik dus m’n hoofd over. Die maandag draaide ik de knop om: niet zagen en vooral blij zijn dat we dit kunnen doen.

Mijn typische marathonvoorbereiding duurt 12 weken. Tussen die 5e augustus en de start van de 12 weken had ik 5 weken om extra moeite te doen in vergelijking met de vorige jaren. Zo gezegd, zo gedaan: meer herhalingen tijdens de intervals, stevigere tempoblokken en indien nuttig ook extra kilometers. Jullie kennen mijn recept ?

Niet makkelijk trouwens, je eigen coach zijn. Als atleet pieker je na een slechte training, als coach bewaak je het proces. Micromanagement vs. helikopterzicht. Dat vloekt soms.

De eeuwige twijfelaar.

Zoeken naar tijd en flexibele trainingen was de opdracht de afgelopen weken. Eigenlijk komt het neer op gebruik maken van Trenara Peak.
Om de twee weken heb ik een vrije woensdag op mijn hoofdjob. Dat is mijn ‘bijberoepdag’, om de avond- en weekenduren wat te beperken. Op die woensdag probeer ik om zowel ’s ochtends als ’s avonds te gaan trainen. Dat maakt dan een week met 6 trainingen, ten opzichte van de andere weken met 5 trainingen.
Dus Trenara staat ingesteld op 6 trainingen: in de week dat ik die 6e training niet afwerk, past Trenara mijn andere trainingen aan zodat ik toch het ’verloren’ volume compenseer. En indien nodig schuif ik met de trainingen, want als je Peak hebt, maak je er ook gebruik van.

Een herkenbaar verhaal voor de meesten onder jullie: we hebben het druk, maar willen onze vrijetijdsbesteding toch blijven uitoefenen. Onze Instagramfeeds staan er vol mee. We love running.

Wat ook herkenbaar zal zijn: af en toe wat twijfelen. Kan ik nog wel beter doen op die marathon? Is mijn startconditie wel even goed? Hoe gaat mijn lichaam om met die extra belasting op het einde van de voorbereiding?
En die twijfel wordt dan nog gevoed door het wegvallen van dé referentiewedstrijd van 2018: een halve marathon op het circuit van Zolder. Spijtig genoeg niet zo populair als de Zandvoort Circuit Run, dus werd-ie afgevoerd.
Ik liep daar vorig jaar een, voor mij, buitenaardse 1u16. Een gigantische boost één maand voor de marathon.

Nee, mijn enige referentie nu wordt een (erg mooie) wedstrijd van 13,4km die grotendeels onverhard gelopen wordt en dus veel afhankelijker is van de omstandigheden dan een gewone stratenloop.
Maar eerlijk is eerlijk: de wedstrijden van 10km gaan momenteel sneller dan ooit. Dat moet vertrouwen geven. Afgelopen zaterdag brak ik voor de 2e keer 3’30/km, maar dan wel op een zwaarder parcours dan de 1e keer. Dat heet progressie. Alleen: ik liep vorig jaar geen 10km met die (top-)conditie. Misschien kon ik dit toen ook.

Trust the process.

Die feedback klinkt bekend in jullie oren. Ik gaf ‘m jullie waarschijnlijk al eens mee wanneer we een trainingsbelasting zagen die licht over de grens ging. En dat geldt ook voor mij wanneer ik twijfel: trust the process. De komende weken bouwen we verder aan het volhouden van het marathontempo en het uitdiepen van de conditie. Als je gedaan hebt wat moest, is de kans groter dat je slaagt. Jullie gaven daar de afgelopen weken al enkele mooie voorbeelden van.
Met Eindhoven en Keulen komend weekend, hopen we ook daar weer enkele mooie Trenaraprestaties te zien!

En wat Valencia betreft: misschien moeten we daar maar eens een meetup doen? ?

About the author

Christophe Roosen is co-founder van trenara en 'de coach'. Loopt sinds zijn 11e en liet in 2016 zijn achillespees doorknippen. De liefde voor de sport werd enkel groter: na zijn revalidatie liep hij zijn eerste marathon, die van Valencia 2017, in 2u58'47. Zijn besttijd staat na 3 marathons op 2u43'22. Lid van team paluko en RUN TMC. Volg hem op http://www.instagram.com/chroosen. Mail hem op This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..